Ik was als klein manneke, geobsedeerd door het beroep van mijn vader. Ik, Ton Scheffers, geboren en getogen in Helvoirt, ging al vroeg met hem mee op de vrachtwagen. Al op 4-jarige leeftijd, we hadden toen nog geen auto, ging ik ‘s morgens om 4 uur mee, achterop de fiets (later de brommer]  naar Den Bosch, een ritje van 13 kilometer. Jarenlang ben ik zijn “bijrijder” geweest en het stond vast dat ik ook chauffeur zou worden. Nadat ik eindelijk de middelbare school mocht verlaten, in 1976, kwam mijn vader in september met goed nieuws thuis van zijn werk. Ik mocht bij zijn baas op gesprek komen voor een baantje op de emballage-afdeling bij melkfabriek de “St. Jan” in Den Bosch. Ik was toen 17 jaar. Hoewel ik in eerste instantie niet erg enthousiast was, heb ik de baan toch geaccepteerd. Meevaller was dat ik al na enkele weken de kans kreeg op de heftruck te klimmen, omdat de enige twee heftruckchauffeurs die het bedrijf

Op 18-jarige leeftijd ben ik meteen met rijlessen begonnen en ik slaagde, na twintig rijlessen, de eerste keer voor mijn rijbewijs. Gelijk mocht ik al met een Mercedes vrachtwagentje af en toe de besteldienst gaan rijden. Ook mijn groot rijbewijs haalde ik, na vijf rijlessen de eerste keer. Ik was toen 19 jaar. Het was in deze jaren dat het chauffeursdiploma geïntroduceerd werd en ik kreeg de kans om de cursus, geheel gratis, via het bedrijf te volgen. Tegelijkertijd mocht ik als reserve-chauffeur gaan fungeren op de vrachtwagen, wat natuurlijk mijn jongensdroom was, die nu uitkwam. Gelijk op zo’n DAF 2000. De eerste weken was het meer zweten door het schakelen (dubbel clutchen) dan door het werk. Toen was je nog echt chauffeur. In 1979 viel het doek voor de “St. Jan” als distributiebedrijf - de productie was al enkele jaren eerder gestopt - en de aanvoer van de producten werd van toen af uitgevoerd door de fabriek in Tilburg. (Wilhelminaplein).

Ik werd overgeplaatst als chauffeur naar, in eerste instantie, Tilburg, waar ik voor een half jaar de chauffeurs verving, om later naar Eindhoven overgeplaatst te worden. Hier waren inmiddels al veel chauffeurs geplaatst van fabrieken in Brabant en Limburg, die ook gingen sluiten. Hier werd ik de eerste jaren reserve-chauffeur, om het werk van ongeveer 50 tot 60 collega’s te helpen opvangen. In 1984 kreeg Campina de opdracht van Albert Heijn om de winkels in de regio rechtstreeks te gaan voorzien van zuivelproducten. Men zocht nette, betrouwbare en accurate chauffeurs voor deze klus en ik werd hiervoor benaderd. Ik voelde me zeer vereerd, dit betekende waardering, een vaste route en - niet onbelangrijk - een vaste wagen. Het werd een DAF 2100 trekker ( kenteken BJ-45-JJ ) met een wisselbare,

eenassige gestuurde, city-oplegger die inmiddels door Campina aangeschaft waren.

In 1995 werd het vervoer ondergebracht in de 100% - dochter Zutrans, zoals bekend. De C.A.O. werd verruild voor die van het beroepsgoederenvervoer. Dit was een behoorlijke verslechtering en betekende natuurlijk weer 40 uur werken. Omdat Zutrans in eerste instantie alle steun kreeg van Campina leek er een zonnige toekomst weggelegd voor Zutrans; zo werd er ook extern werk aangetrokken. Na enkele jaren bleek het voor Campina echter toch niet aanvaardbaar om zijn koelwagens te laten gebruiken voor andere werkzaamheden dan de koelproducten en werd uiteindelijk gezocht naar algehele afstoting van het vervoersapparaat.