Ik was ruim op tijd aanwezig in het wegrestaurant aan de E 8 - thans de A 1 - in Stroe; zo ook mijn drie medekandidaten van die dag. We stelden ons aan elkaar voor en meldden ons bij instructeur Frits Hoffmann, die ondertussen met zijn opvallende, knalgele Scania 141 trekker-opleggercombinatie was gearriveerd. Onder het genot van een bak koffie vertelde Frits wat ons die dag te wachten stond. Het zou een heel bijzondere dag worden, maar meer mocht hij er nog niet over vertellen. Vervolgens legde hij ons uit wat de bedoeling was van de trucktraining: we moesten alle vier tweemaal het zelfde traject van 40 km rijden binnen een vastgestelde tijd. Voor de middag reed je de rit geheel in je eigen rijstijl, wat betekende, dat je zo hard mocht rijden als je wilde: inhalen, snel optrekken, hard afremmen of tussengas geven, het maakte niet uit, als het maar je eigen rijstijl was.

Je kan wel zeggen dat die onbegrensde Scania V8 door alle vier flink op zijn staart werd getrapt en snelheden van om en nabij de 100 op de E 8 geen uitzondering waren. Frits verzekerde ons dat we niet bang hoefde te zijn voor een snelheids-overtreding, omdat Beers een overeenkomst had afgesloten met de [toenmalige] rijkspolitie.

Eenmaal binnen stond ons een grote verassing te wachten, een prachtig gedekte tafel met broodjes, rijk beleg en een enorme salade met daarop het getal "1000". Nog begreep geen van ons vieren wat dit betekende, totdat dhr. W. Poot, Service Manager bij Beers, zich aan ons voorstelde en ons meedeelde dat die dag de duizendste deelnemer aan de trucktraining deelnam. Omdat wij - zoals gebruikelijk was - met zijn vieren waren, vroeg een ieder van ons zich in stilte af wie dan wel precies die duizendste was. Ook bij Beers was men zich van dit feit bewust en daarom had men besloten om er niet specifiek één aan te wijzen en de andere drie toe te laten kijken. Nee, wij werden alle vier als duizendste deelnemer aan de Beers Trucktraining beschouwd; ex-aequo zou men in sporttermen zeggen. Het werd uiteindelijk een zeer feestelijke lunch met de nodige drankjes. Als aandenken kregen wij alle vier een Scania polshorloge, en later, bij de uiteenzetting achterin de oplegger, werden wij in Scania-tenue gestoken, compleet met een pet, die alleen door de hoogste Scania baas werd gedragen, zo werd ons verteld. Na nog wat cadeaus en een fotosessie, werd het nog opschieten voor Frits en ons vieren om de cursus te voltooien.

Frits zette uiteen dat het de bedoeling was om nu het traject zo zuinig mogelijk te rijden. De basis hiervan was toen: het toepassen van een motor met een hoog koppel, en bij laag toerental in verbinding staan met een snelle achterbrug. De training was erop gericht de chauffeur te laten zien hoe hij het uiterste uit dit concept kon halen, iets wat door Scania in de truckwereld was geïntroduceerd. Dat betekende o.a. ook schakelen zonder tussengas te geven en de combinatie bij een naderende stilstand, zo veel mogelijk uit te laten rollen. Uiteindelijk deden wij het na het feestje alle vier deden niet eens zo slecht. Op een van de ritten moest er zelfs nog een extra plasstop worden ingelast, maar het eindresultaat was toch een behoorlijke brandstofbesparing. Gezamenlijk presteerden wij het, om het gemiddeld verbruik van 2,26 km/ltr op 2,95 km/ltr te komen, zonder langer over de rit te doen. Voor deze prestatie ontvingen wij een oorkonde en wel een heel speciale: eentje met de vermelding erop van 1000e deelnemer. Ook het bijbehorend Beers Truck Training embleem voor op de grille viel ons ten deel vanwege de geleverde prestaties. Wij allen vonden deze uiteindelijk "feestelijke trucktraining" best wel een nuttige ervaring op een bijzondere en interessante dag.

De volgende dag heb ik mijn chef Piet Merbis, die van dit alles wist, bedankt omdat hij mij deze dag had gegund. Sommige collega's waren [begrijpelijk] best jaloers op mij, maar gunden het mij wel. Het is nu bijna 34 jaar later, nog steeds heb ik de oorkonde en het Beers Truck Training embleem bewaard. Helaas kon je maar beter het Scania-schild niet op je grille bevestigen, omdat het een zeer geliefd verzamelaars object was. Het werd veel gestolen; veel chauffeurs plaatsten het daarom achter de voorruit. Je kreeg er maar een van Beers en je kon ze ook niet kopen, dus je moest wel maatregelen nemen tegen diefstal. Bij mij ging het zwarte plaatje kapot door roest en ik heb er toen zelf een achtergrond voor gemaakt van hout.

Geplaatst: 12 april 2014