In 2010 bestond Mona 40 jaar. Toen ik in 1968 begon bij De Combinatie in Overschie, zo herinner ik mij, produceerde die als een van de eerste melkfabrieken al Bulgaarse vruchtenyoghurt in een paar smaken.

Kort daarna is dit overgegaan naar Mona, dat een test-laboratorium had bij de Sterovita -fabriek in Breukelen.

In 1970 werd op de Overtoom in Amsterdam de eerste Mona-toetjesfabriek geopend; het begin van een succesverhaal. Dat er in die ruim 40 jaar wel wat is gebeurd, moge duidelijk zijn, getuige de enorme ontwikkelingen op de toetjesmarkt in binnen- en buitenland.

Mona-toetjes produceren was één, maar hoe kreeg je deze producten vanuit de nieuwe fabriek in Woerden in de supermarkten. Al snel was duidelijk dat de toetjes enorm in de smaak vielen bij de consument. De bekendheid kwam mede tot stand door een netwerk van distributiedepots in heel Nederland, van waaruit de goed opgeleide routeverkopers opereerden met kleine, toen nog nietgekoelde vrachtwagens. De eerste Mona- routewagen kwam in 1971 op de weg; het was een Ford Transit, met een carrosserie-opbouw van Deckers uit Leiden.

Er zouden na deze Ford Transit nog vele modellen volgen, maar het is altijd Ford gebleven, zoals de Ford Custom en de Ford Cargo 1313, die geleverd werden door Alex van Keulen uit Amersfoort, die ook de Scania 's leverde aan campina melkunie, voor de andere afdelingen. De opbouw van al deze routewagens was in handen van carrosserie-bouwer Deckers uit Leiden. De koeling bij de Ford-Cargo vond plaats door middel van een generator-installatie, en die kwam van de firma Govers uit Chaam. Er was hiervoor gekozen omdat deze installatie alleen bij draaiende motor werkte. En aangezien bij de klant de motor werd uitgezet, veroorzaakte dit geen geluidsoverlast. Ook wijkwagens hadden deze manier van koelen.

De chauffeur-routeverkoper moest zelf zijn voorraad op peil houden en inschatten wat hij die dag zou kunnen verkopen, rekening houdend met eventuele acties die er op dat moment liepen. Dat deed hij ’s morgens, voordat hij aan zijn route begon. Bij de klant supermarkt moest hij zelf, volgens afspraak, de toegewezen Mona- schappen in de winkel aanvullen, schoonhouden en prijzen. Ook moest hij reclame-acties de affiches en dergelijke verzorgen.

Maar aan deze vorm van afleveren kwam een einde toen het eigen vervoer van de Melkunie overging naar Zutrans, en ook alle Mona- chauffeurs verplicht werden over te stappen of te vertrekken. De levering aan de supermarkten verliep toen via het distributiecentrum van de organisatie waartoe die behoorden. En de zelfstandige, kleine zuivelondernemer kon de toetjes óf zelf gaan halen, óf bestellen bij een groothandel zoals de Sligo of Ven.

Omdat er bij de productie-fabriek in Woerden geen plaats was voor een distributie-centrum, werd er door o.a. de firma Goes met trekker-oplegger gependeld naar het D.C. in de Meern, en later Woerden, waar nog steeds het Mona-distributiecentrum is gevestigd. Dit was koppelwerk, volle trailer neerzetten, lege trailer of trailer geladen met lege pallets mee terugnemen. In het D.C. werden de ritten verzameld op order, en werd de vracht geladen in de wagens die het weer naar de depots en zusterbedrijven brachten. Dit vervoer werd door charters zoals Vlug, Holwerda en Goes gereden.

Voor de kleinere vrachten had Mona zelf o.a. Scania bakwagens rijden, dit voor de klanten die niet centraal werden aangeleverd. Ook hier speelde het afstoten van het eigen vervoer van Campina een grote rol voor de charters, omdat Zutrans al het vervoer zelf ging doen, en dus bepaalde welke charters er mochten blijven rijden. Vele veranderingen zaten er aan te komen voor iedereen die er mee te maken had. De fabriek in Woerden werd gesloten, en de productie werd overgeheveld naar een nieuw te bouwen Mona-fabriek in Maasdam. Inmiddels had Campina ook al meerdere fabrieken overgenomen in o.a. Duitsland, waar Zutrans in die jaren zelf op reed. Voor de liefhebbers waren dit mooie ritten, die later helaas weer vanwege kostenbesparing door goedkope charters uit die landen werden vervangen.

Ook in Frankrijk en België werden bij diverse zusterbedrijven en zuivelbedrijven waarmee werd samengewerkt, de toetjes gehaald, en er was met het gereed komen van de nieuwe fabriek in Maasdam weer veel pendelwerk bijgekomen voor Zutrans. Er kwamen steeds meer charters om het vele werk te kunnen klaren. Toen Campina besloot om definitief te stoppen met het eigen vervoer werd al het transport overgenomen door Post-Kogeko, dat was in 2008. Een jaar later sloeg de recessie toe, en ging bijna al het wijkvervoer over naar leveringen aan D.C.’s. Post-Kogeko moest noodgedwongen bijna alle charters de wacht aanzeggen om het eigen personeel zo lang mogelijk aan het werk te houden.

40 jaar Mona, voor de vele transport-ondernemers die in al die jaren altijd klaarstonden, heeft het feestelijke Mona-toetje een nare bijsmaak gekregen.

Geplaatst: 5 september 2009

Mona Woerden

foto-video show 89x

Post-Kogeko Mona Woerden

Foto-Video show 58x

Mona Zutrans Woerden Foto-Video schow 154x

Pagina 27